Чэрвень — месяц ЛГБТ-прайдаў ва ўсім сьвеце. Гэта месяц памяці і сьвяткаваньня гонару лесьбіянак, геяў, бісэксуалаў і трансгэндэраў, а таксама змаганьня за іх правы. Традыцыя адзначаць месяц гонару пачалася пасьля Стоўнвалскіх бунтаў — сэрыі пратэстаў 1969 году ў ЗША за правы геяў.

Наста Базар, праваабаронца:

— Я не хачу нікому нічога даказваць, не хачу змагацца. Я проста хачу быць. Але я разумею: калі мы ня скажам, што мы ёсьць, — нас проста ня будзе бачна. І тады будзе яшчэ прасьцей сказаць: «Дык вас няма».

Што да рыторыкі пра бел-чырвона-белы сьцяг — ён такі ж наш, як і ўсіх іншых. Нікога не турбуе, што з гэтым сьцягам выходзяць людзі ня толькі на пратэсты, але і вернікі, футбольныя фанаты, рабочыя з заводаў. І ўсе ставяцца да гэтага спакойна. Для мяне гэта пра прыналежнасьць. Я беларуска, гэта мой сьцяг. Я паказваю, што мы ёсьць. Я ёсьць. Я такая ж частка Беларусі, як і ўсе іншыя.

Андрэй Павук, блогер:

— Я прыйшоў з чырвона-зялёным сьцягам, каб прыцягнуць увагу Лукашэнкі, ягонай прапаганды і яго прыхільнікаў. Хацеў паказаць, што прыйсьці на прайд — гэта ня страшна. Было шмат рэакцый: падыходзіла паліцыя, казалі, што сьцяг нібыта забаронены ў Літве. Але праверылі дакумэнты і адпусьцілі. Для мяне прайд — гэта пра свабоду і роўнасьць, а не пра нейкую «прапаганду», як спрабуюць выставіць.

Аляксандра Гушча, мастачка, дызайнэрка:

— Я — квір-асоба з інваліднасьцю, і я беларуска. Мы падкрэсьліваем, што прайд — гэта ня проста сьвята і ня толькі нагода прыгожа адзецца. Гэта пратэст. Нават у Літве і ў іншых эўрапейскіх краінах ЛГБТК-супольнасьць дагэтуль ня мае роўных правоў. Пра такія краіны, як Беларусь, на жаль, нават не ідзе гаворка. Таму барацьба працягваецца. І для мяне — гэта гонар і прывілей быць яе часткай. Я вельмі спадзяюся, што калі-небудзь на ўласныя вочы ўбачу прайд у Беларусі і змагу ў ім удзельнічаць. А пакуль мы рыхтуемся. І вучымся.

Сева, прэс-сакратар Задзіночаньня беларускіх студэнтаў (ЗБС):

— Я прыйшоў са сваім транспартным сродкам — аўтазакам. Ён ужо трэці год катаецца на прайдзе. Гэтым сымбалем я хачу паказаць, што ня ўсе аўтазакі вялікія, жахлівыя і пагрозьлівыя. Яны могуць быць і ружовыя, мяккія, пухнатыя. І выконваць сацыяльную функцыю. На аўтазаку — QR-коды, якія вядуць да артыкула пра гісторыю спробаў правядзеньня ЛГБТК-маршаў у Беларусі з 2010 году і пра катаваньні ды перасьлед прадстаўнікоў квір-супольнасьці.

Маргарыта Ворыхава, прадстаўніца Аб’яднанага пераходнага кабінэту па моладзевай палітыцы і студэнцтве:

— Для мяне было важна прыйсьці на прайд, бо беларусы розныя — і маюць права адкрыта быць сабой, насуперак таму, што нам паказвае рэжым Лукашэнкі. Улады хаваюць, што ў Беларусі ёсьць людзі з рознымі ідэнтычнасьцямі, але мы паказваем: беларусы — яркія і прыгожыя ў сваёй разнастайнасьці.

Уладзь Гарбацкі, выкладчык, пісьменьнік:

— Для мяне гэта сьвята і як для беларуса, і як для гея. У Беларусі мы ня можам выходзіць на прайд. Цяпер я ўдзельнічаю яшчэ з большай матывацыяй, бо многія мае калегі, якія таксама хацелі б быць тут, сядзяць у турмах. Беларусы і беларускі ўвогуле ня могуць далучыцца да такога сьвята — гэта забаронена. Мы выходзім, пакуль у нас няма правоў. У нас ёсьць шмат абавязкаў, але мала правоў. Таму гэта ня толькі маскарад, гэта палітычнае сьвята, гэта выхад змаганьня за правы.

Юлія Міцкевіч, намесьніца прадстаўніцы Аб’яднанага пераходнага кабінэту па сацыяльнай палітыцы:

— Для мяне як жанчыны-палітыка важна падтрымліваць беларускую квір-супольнасьць і паказваць, што дэмакратыя — гэта абарона ўразьлівых груп. Права на свабоду самавыяўленьня, права будаваць сям’ю, права на партнэрскія адносіны і абарону ад дыскрымінацыі павінна быць ва ўсіх, незалежна ад ідэнтычнасьці.

Багдан Хмяльніцкі, культурніцкі мэнэджар:

— На жаль, сёньня правесьці прайд у Беларусі немагчыма, але ЛГБТК-людзі заўжды прысутныя і ў палітычным, і ў грамадзкім жыцьці нашай краіны. Для мяне асабіста важна ўдзельнічаць сёньня, бо мы бачым, як адбываецца наступ на правы ўсіх людзей, ня толькі ЛГБТК. Таму важна сустрэцца з аднадумцамі, з тымі, хто падтрымлівае базавыя правы чалавека. Гэта дадае энэргіі і веры ў тое, што сытуацыя зьменіцца да лепшага — у Беларусі, у шматлікіх эўрапейскіх краінах і ва ўсім сьвеце.

Дзьмітры Лепрэтар, адвакат:

— Я беларус, таму я разам зь беларусамі на прайдзе. Я выходжу, бо для мяне гэта асабістая гісторыя. І я вельмі ўсьцешаны, што нават на прайдзе беларусы праяўляюць салідарнасьць і падтрымліваюць адно аднаго. Гэта для мяне асабіста вельмі чульлівы момант.